75 days aren't that long

28-04-2012, Vleuten:

Nog 75 dagen... en dan zit ik rond dit tijdstip me te vervelen op Schiphol. Heb ik mijn broer, nicht of opa en om achtergelaten in de vertrekhal en zit ik uit verveling waarschijnlijk te whatsappen met iemand die nog wel in Nederland is. Nu klinkt het net alsof het een hele treurige bedoeling is, dat op vakantie gaan. Niets daarvan is waar natuurlijk. Ik heb onwijs veel zin om op vakantie te gaan. Mijn oude paspoort is bruut gesloopt door een ambtenaar en mijn nieuwe is inmiddels netjes opgeborgen. Een hostel in New York is inmiddels geboekt, nu nog eentje vinden in Seattle en dan valt er echt niets meer te regelen vanuit Nederland.

Alhoewel... Ik heb nog genoeg te doen. Zo moet ik mezelf nog door de laatste twee maanden van mijn studie zien te worstelen. Staan er nog genoeg dingen op mijn verlanglijstje en moet er nog geld verdient worden voor de activiteiten (zoals de Capalino Suspens Bridge bewandelen in Vancouver), die ik wil doen. Dus stil zitten, komt er niet van.

Dan heb ik natuurlijk ook nog een haar probleem. Ik had het doodleuk afgeknipt in oktober en hoop ontzettend hard dat ik het over 75 dagen wel in een staart kan krijgen, zodat ik me tenminste nog op een foto durf te laten zetten als ik net mijn tentje uit kruip. En dan lijken 75 dagen, iets meer dan twee maanden, ontzettend kort.

Wat ik namelijk ook niet moet vergeten is een gastverblijfaanvraag invullen voor Amerika. Het schijnt dat je 72 uur voor vertrek een hele vragenlijst moet invullen. Een van de vragen is of ik meegewerkt heb aan de genocide in de Tweede Oorlog. Ik hoop dat de Amerikanen doorhebben dat ik met mijn (dan) 21 lentes jong, niet in staat was ook maar iets uit te voeren in de Tweede Wereldoorlog. Ik vind het nu al een raar land, maar dat terzijde.

Nog 75 dagen... bij de gedachte alleen beginnen mijn handen te jeuken, krijg ik kriebels in mijn buik en de zenuwen van alles wat er voor die tijd nog gedaan moet worden. Voor je het weet zijn ze namelijk voorbij.

XxX Kirsten