Run, Kanga, Run

Inmiddels kruipen de weken in Wickepin voorbij en ik moet zeggen dat ik het nu al zwaarder begin te worden. Het werk is allemaal prima uit te houden, maar de sociale isolatie speelt toch wel in op mijn gemoedstoestand. Daarbij is het dat we onregelmatige werktijden hebben waardoor we vaak tot zonsondergang zitten te wachten of we nog iets moeten doen of niet. Hierdoor kan het voorkomen dat je achteraf al sinds 3 uur vrij bleek te zijn, maar met wat pech kan het ook voorkomen dat je denkt dat je klaar bent en dan toch nog opgeroepen wordt om wat schapen te verhuizen. Hierdoor is het moeilijk om buiten het huis ook maar enige vorm van een sociaal leven op te bouwen. En dus verlang ik alweer met regelmaat terug aan Perth waar ik wel op bezoek kan bij vrienden.

Als we dan een vrij momentje hebben, gaan we er alsnog op uit met z'n drieën - wat vanaf morgen twee wordt :(. Op vrijdag hadden Maria en ik een mooie route om de boerderij heen gevonden. Deze hebben we gisteren aan Harriet laten zien en toen we er reden, sprong een kangoeroe familie met ons mee.

Als avondeten maakten we onze zelf gevangen yabbies - zoetwater kreeften - klaar. En na het avondmaal werden we door drie locals meegenomen om te gaan jagen. Dit was een beetje een vreemde gewaarwording. In het donker stapten we in op de achterbank van een donkere auto en zagen meer geweren dan mensen. Er werd een hallo uitgewisseld en vervolgens reden we weg. Ik moet zeggen dat ik het eerste half uur het allemaal heel erg spannend vond. De geweerschoten, het autorijden en het achtervolgen van vossen zorgden ervoor dat het leek alsof ik in een spannende actiefilm zat. Al snel had ik het wel gezien en zeker toen er een snipper werd gebruikt om een klein konijntje vanaf twintig meter neer te knallen, was de lol er wel volledig vanaf. Zelf kon ik het niet laten om een schot te lossen, maar het blikje op drie meter afstand werd met dezelfde afstand gemist. Daarbij had het geweer zo'n terugslag dat ik ook niet wist hoe snel ik er weer vanaf moest zijn. Een echte held op sokken dus. Voordeel is wel, ik weet nu hoe ik een trigger moet over halen, dus mocht er ooit oorlog uitbreken dan kan ik er in ieder geval angstaanjagend uitzien en een kogel schieten ver naast het target.

Gelukkig waren er ook mooie momenten tijdens het jagen. Zo hebben we uil en een valk van heel dichtbij gezien. Iets wat overdag nogal moeilijk is.

Ik hoop dat ik mijn drie maanden hier kan volmaken. Vanaf morgen vertrekt Harriet naar Perth en blijf ik nog over met Maria, wat de sociale isolatie alleen nog maar groter zal maken.

XxX