Are We There Yet?

Na een simpele maaltijd gisteren, ging ik dan eindelijk slapen. Volgens mij en ik begonnen rond 8 uur half 9 en werd vervolgens om 11 uur wakker, 12 uur, 3 uur, en tot slot 4 uur om vervolgens door te slapen tot half 9. Bijna in een keer klokje rond, maar je moet wat om van je jetlag af te komen.

Om 9 uur stond overigens de wekker om samen met Melvin naar Macritchie National Park te gaan. Dit is een regenwoud midden in de stad van Singapore en met een luchtvochtigheid van 100% voelde het aan als een Turkse sauna.

Zoals de waterdruppels via de bladeren langzaam naar beneden vielen, zorgden mijn zweetdruppels voor een doorweekt shirt. Nou ja, shirt, volgens mij kon je ook prima mijn ondergoed uitknijpen. Voordeel is wel dat ik de griep er zodanig goed uitgezweet heb, dat ik nu alleen nog maar verkouden ben.

De wandeling zelf viel zwaar. Ik zal vanaf nu nooit meer iemand aanraden om de dag na een 15 uur durende vlucht een wandeling van ruim 10km te door een snikheet vochtig regenwoud. Na 4 km dacht ik al waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen. En rond de 5 km begon ik Donkey uit Shrek in mijn hoofd te horen. "Are we there yet?" NO!

Verder was het wel super leuk. Onderweg hebben we apen, eekhoorns, vlinders en een enorme duizendpoot gezien. De meeste staan op de foto, maar aangezien ik ergens in een van mijn tassen het kabeltje heb, kan ik ze nu nog niet uploaden. Zodra ik het kabeltje heb gevonden komen ze op facebook te staan, dus houd vooral dat in de gaten.

De rest van de avond ga ik lekker mijn voeten omhoog zitten en serie kijken. Morgen even een dagje nietsen (lees, bijkomen, uitslapen etc..) om maandag nog meer dieren te gaan bekijken in de dierentuin.

XxX