Here I Am!

Het moment op Schiphol was weer aangebroken. Iets meer dan een jaar geleden had ik ook al samen met mijn ouders taart gegeten en dit jaar besloten we er maar een traditie van te maken.

De traditie is als volgt. Eerst checken we mijn bagage in. Iets wat dit jaar niet heel erg soepel ging. De baliemedewerkster had pas bij mijn weglopen door dat ik ook nog handbagage had. Deze moest voor mijn vertrek nog gewogen worden. Het wat bleek; ruim 2 kilo te zwaar. Zij wilde dat ik er spullen uithaalde, maar ze had mijn ingecheckte ruimbagage al weggehaald. Na wat gesteggel het het verwijderen van mijn laptop(je) uit mijn koffer was de koffer goedgekeurd.

Uiteraard zat deze laptop al lang weer in mijn koffer bij het eten van het stuk rijstevlaai. Overigens heeft er verder ook geen haan naar gekraaid. Dus ik zou zeggen dat ik er goed mee weggekomen ben.

De vluchten waren lang en zwaar. Dat griepje maakte het vliegen niet gemakkelijk en zelfs de drie stoelen die ik gebruikte tijdens mijn tweede vlucht maakte mijn nachtrust niet compleet. Maar na 13 vlieguren, 3 overstapuren en nog een half uur met de bus zit ik dan in mijn hostel.

De airport shuttle is trouwens echt hilarisch. Je krijgt gewoon een sticker die je op je kleding moet plakken en aan de hand daarvan haalt de chauffeur je op en dropt je voor de deur van je hostel. En dat allemaal voor een prijsje van €6,-. Amsterdam, eat your heart out!

Het hostel is klein, maar volgens mij wel fijn. Hetzelfde kan gezegd worden van mijn bedstede. Echte lange Hollanders zal ik het hostel niet aanraden. Met een matraslengte van 1,70, past de gemiddelde Nederlander er net niet ideaal in. De Beats-koptelefoon, plasma tv, kluisje en de hangertjes maken daarentegen wel veel goed.

Ik ga zo even op eet-jacht om vervolgens mij een beetje te gaan bij slapen. Morgen staat de wekker om 9 uur en ga ik samen met Melvin (die ik ken vanuit Australië, naar MacRitchie National Park.

XxX