Running, out of time

Inmiddels zit ik al halverwege mijn au-pair baan en dat is het moment dat ik er gevoelsmatig wel een beetje klaar mee ben. Ik wist het altijd al, maar nu echt zeker, ik word (voorlopig, zeg maar de komende 10 jaar) geen moeder. Moeder ben je 24/7, als je ziek bent, een kater heb of gewoon een slechte nacht hebt geslapen en ik ben daar echt nog niet klaar voor.

Gedurende week kijk ik altijd ontzettend uit naar het weekend. Lekker uitslapen denk ik dan, maar ik mag blij zijn als ik de eerste schreeuw pas om half 8 hoor. Echt laat naar bed gaan zit er dus ook niet meer in. Het chronische slaaptekort waar ik inmiddels (net als veel beginnende ouders trouwens) last van heb begint zijn sporen achter te laten. Elke dag als de kinderen naar school zijn, duik ik nog even mijn bed in, om vervolgens 2 uur later enigszins uitgeslapen wakker te worden.

Ook mijn lontje, dat over het algemeen niet heel erg lang is, begint ook steeds korter te worden. Nu moet ik ook wel zeggen dat de jongste zodanig de draak aan het steken is dat ik al 4 achtereenvolgende dagen dezelfde twee uur durende discussie met hem heb (ik wil dat hij iets doet, maar daar heeft hij geeheheeeeeen zihiiiiiiinnnnnn innnnn!!!!).

Het werk is dus redelijk vervelend aan het worden en dus kijk ik rustig naar banen die wat meer uitdaging en perspectief bieden, maar voorlopig nog niet echt een resultaat.

In die tussentijd kan ik mijn frustraties kwijt bij andere Nederlandse au pairs waar ik gisteren mee geluncht heb en steeds meer duikplekken in Perth ontdekken. Zo houd ik het nog wel even uit, maar ik kan niet wachten tot de momenten dat ik meer uitdaging heb.

XxX