Back to Black

En toen was ik weer in het 'koude' Perth. Met een 20 graden zit ik inmiddels als een ware eskimo ingepakt in huis. De laatste dagen op Karratha SHS waren lang, maar wel heel leuk. Sommige leerlingen werden opeens een stuk leuker, omdat ik ze beter leerde kennen en dat is precies wat het lesgeven leuk maakt.

Toen de schoolvakantie aangebroken was, besloot ik last minute om te gaan kamperen. Samen met een vriend pakten we de auto in en zette koers naar Karijini Nationaal Park. Karijini is een van de vele juweeltjes in West Australië en ik ben blij dat ik alles heb mogen zien.

In het begin was het wel even wennen. Van een heel huis met 4 slaapkamers voor mezelf naar een auto die ik moest delen en beperkte voorzieningen. Kamperen in Australië komt vaak met geen stromend water, geen electriciteit en geen toilet. Ik ben inmiddels een stuk beter in wild plassen.

De eerste paar dagen maakten we veel kilometers die we afwisselde met zwemmen in mooie plassen met watervallen in de middle of nowhere. Eenmaal aangekomen in Karijini moesten we wennen aan de vele mensen die we overal tegen kwamen. Wat wel fijn was, was dat we onze tent op onze kampeerplaats konden houden voor een paar dagen en dus niet langer alles in en uit hoefden te pakken om te kunnen slapen.

Elke dag bezochten we de verschillende gorges en maakten lange wandelingen. Omdat ik terug moest naar Perth om aan mijn uni opdrachten te werken, was het plan om zondag terug te vliegen. We hadden op zaterdag Mt. Bruce beklommen (de op een na hoogste berg van WA) en wilden zondag een bliksembezoek brengen aan Mt. Meharry (de hoogste piek van WA), nadat we al een paar keer verkeerd gereden waren hadden we dan eindelijk het juiste pad gevonden. Het terrein was alleen te berijden met een 4wd, die we gelukkig hadden. Helaas, was mijn beperkte ervaring met 4wd rijden niet genoeg om ons uit de problemen te houden. Nadat we de auto twee keer vast reden in een rivierbedding (wat overigens niet de juiste weg bleek te zijn) moesten we toch echt toegeven dat we vast zaten en we er zonder hulp niet uitkwamen. Dit gebeurde natuurlijk precies op een punt waar niemand langs zou komen, er geen bereik was en niemand ons zou kunnen zien en dus besloten we een plek te zoeken waar mensen ons wellicht konden zien.

Het plan was om niet zo ver te lopen en dus hadden we beperkt water, slechte schoenen en geen eten meegenomen. Dat plan gooiden we overboord toen we om 17:00 uur contact probeerde te maken met de politie. We konden alleen 112 bellen vanwege ons slechte bereik en dus werden we na een uitleg doorverboden met de plaatstelijke politie. Toen we bijna een plan hadden uitgestippeld werd de verbinding verbroken. Aangezien we gezegd hadden dat we naar de spoorwegovergang zouden lopen, bleven we lopen. Twee uur later aangekomen bij de spoorwegovergang was het inmiddels donker, hadden we nog steeds geen bereik en werd onze water voorziening ook wel wat problematisch. Intussen had ik natuurlijk in het vliegtuig moeten zitten en dus werd ons doel op zoek gaan naar bereik zodat ik mijn huisgenoot kon vertellen dat ik de vlucht niet zou gaan halen. En dus liepen we, liepen we en liepen we.

Het bereik bleef afwezig, wij werden steeds kouder en we hadden ook geen water meer. Het enige wat we konden doen om warm te blijven was lopen en dus liepen we in totaal 40km naar de snelweg. Eenmaal aangekomen zagen we de hopeloosheid van de zaak in. We belden 112 nog een keer. Zij informeerde ons dat we officieel opgegeven waren als vermist en dat de zoektocht naar ons eerder op de avond was gestaakt en er een serieuse landsearch voor ons gepland was in de ochtend. Nu ze wisten waar we waren konden ze de zoektoch aflassen, maar gered waren we bij lange na nog niet.

Terwijl de politie opweg was naar ons (de meest dichtbijzijnde plaats was ruim 100 km verderop) begon voor ons de echte marteling. Totaal uitgeput, uitgedroogd en onderkoelt moesten we wachten langs de snelweg. De weinige auto's die langskwamen probeerde ik te stoppen in de hoop water of een lift te vinden. Auto's stoppen die met 110km/u langsrazen is niet echt een hobby. Velen reden ons voorbij. Ik geef ze het voordeel van de twijfel en denk dat ze ons gewoon weg niet zagen. De tweede die wel stopten zijn we eeuwig dankbaar. De beste vrachtwagenchauffeur gaf ons ruim 2 liter water, eten en zijn jas. Die jas heeft ons enrom geholpen om warm te blijven, maar ook om beter zichtbaar te zijn.

Na 1,5 uur aan de kant van de snelweg haalde de politie ons op en dachten we dat onze problemen over waren. Helaas, kwamen we van een koude kermis thuis. De politie bracht ons naar het ziekenhuis waar we zonder dat er naar ons gekeken werd weer eruit gegooid werden. De politie bood ons vervolgens een douche aan (die was wel ontzettend fijn), gaf ons een beetje water en vervolgens mochten we slapen in de ijskoude lobby van het bureau voor een uurtje. Om 6 uur werden we weer op straat gezet en dus moesten we onze weg terug vinden naar de auto. Dat was opzich geen probleem geweest hadden we onze portemonees en andere benodigdheden om dingen te betalen meegenomen. Maar omdat we slechts voor een 'korte' wandeling van de auto weg waren gelopen, lag dat allemaal 150km verderop. We belden wegsleep bedrijven, maar die zeiden allemaal dat ze ons niet konden helpen omdat we al dan niet buiten hun regio gestrand waren, of het niet hun werk is om auto's uit de bush te trekken. En dus hadden we maar een optie - liften. Maar waar vind je iemand die 300km wil rijden, een 4wd heeft en ons eruit wil slepen?

Dat probleem werd al vrij snel duidelijk want de eerste 2,5 uur waren er maar weinig mensen die ons konden helpen. Het feit dat we er uitzagen als een stel zwervers werkte ook niet echt in ons voordeel. Aangezien we geen geld hadden, konden we geen eten voor onszelf kopen. Gelukkig, was er een man die ons een quiche gaf en die quiche was verrukkelijk, maar echt uit de problemen waren we daarmee natuurlijk niet.

Op het moment dat ik echt de hoop wilde opgeven hoorden ik een man praten over hoe hij een paar weken terug vast zat in Broome en op mensen af moest stappen om eruit gesleept te worden. Met mijn laatste beetje energie en beste vrouwelijk charmes legde ik hem uit hoe wanhopig we waren, hoe moe we waren en hoe graag we wilden dat iemand ons dan ook maar een beetje kon helpen. Na flink veel aarzelen, stemde de man in om ons niet alleen naar de juiste weg te brengen, maar ons volledig eruit te slepen. Ik kon haast wel huilen van geluk, mijn reismaatje wilden het maar niet geloven tot we uiteindelijk in de auto zaten en echt op weg waren naar onze eigen auto. Twee uur laten waren we terug op de weg. In onze eigen auto met al onze spullen. Ik kan je vertellen dat ik blij was dat ik weer in de auto zat.

Na twee lange dagen moest ik wel echt terug naar Perth aangezien er een hoop werk op me staat te wachten en dus vloog ik met de eerste de beste mogelijkheid terug naar Perth.

De afgelopen twee weken waren echt geweldig, maar de laatste paar dagen waren ook enorm slopend. Ik weet in ieder geval dat als ik ooit nog vast kom te zitten ik sowieso een pinpas mee moet nemen en meer water, je weet tenslotte nooit hoe lang je blijft lopen.

XxX