Everything I own in a box to the left

Bij het voorbereiden van het reis gaat iedere reiziger door vier fasen. De eerste fase is het dromen van een reis. Hierin stel je je voor hoe geweldig de reis zou zijn, welke dingen je wilt zien, hoe het weer zou zijn, welke mensen je onderweg tegen zou komen en wat je daar allemaal niet gaat uitvreten. In mijn geval is het weer vooral zonnig, ontmoet ik ontzettend veel afgetrainde surfboys, ga ik tempels en woestijnen bezoeken en wordt het studentenleven zoals dat in elke Amerikaanse serie te zien is (of terwijl veel feesten, veel drank en dat studeren zelf is maar gewoon bijzaak).

Vervolgens wordt het na een tijdje dromen tijd voor fase twee. Dit is de fase waarin de dromen worden omgezet naar plannen, de tickets geboekt worden, visa worden aangevraagd en alles geregeld wordt om het verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Sommigen zijn daar iets relaxter in dan ik en komen niet verder dan het regelen van een ticket en zien de rest op de bestemming in kwestie wel. Voor mij hield het regelen in, zorgen dat ik mijn verblijf + alle verzekeringen hier opgezegd had en voor Australië ook weer aangevraagd, dat ik kon verhuizen en ervoor zorgen dat ik alle opdrachten in Nederland afgerond heb, want eerlijk is eerlijk om nu in Australië nog te werken aan opdrachten van de universiteit hier, is nu niet echt iets waar ik op zit te wachten.
In deze fase slaat de stress ook toe, want ergens in je achterhoofd is er constant de angst dat je dat ene formuliertje bent vergeten in te vullen en de andere aanvraag wordt afgekeurd. Op dit moment kan de droom die er nu nog rooskleurig uit ziet, volledig in duigen vallen. En niemand wil dat het nummer van Marco Borsato uitkomt, want niet alle dromen zijn bedrog.

De derde fase staat in het teken van het uitvoeren van de plannen voor je weggaat. In mijn geval houdt dat in verhuizen, afscheid nemen, een eindopdracht afronden voor de universiteit en de interviews voor mijn bachelor scriptie afnemen. Al met al druk druk druk dus. Nu is druk zijn in mijn geval niet zo heel erg gek, maar net als veel andere reizigers krijg ik nu al last van heimwee. Het gedag zeggen tegen de Nederlandse routine, je thuis, je werk en collega's en vrienden en familie hoort allemaal bij deze fase en het valt me zwaar. Met nog maar slechts 13 dagen te gaan, kruipt de angst langzaam in mijn onderbuik, want het moment dat ik huilend op Schiphol zal staan komt in een iets te razend tempo dichtbij.

Maar waar alle reizigers het voor doen is de vierde fase. De fase waarin de droom werkelijkheid wordt, waarin je alles wat je wilt zien gaat zien en meer. De fase waarover je nog jaren kan vertellen, waarmee de muren met foto's gevuld worden van plekken over de hele wereld en waar je mensen zal leren kennen die je meenemen door culturen die jij niet kent, waar je ogen open blijven staan van verwondering en waarin dat kleine beetje van Holland wat je mee zal nemen, in den treuren zal blijven herinneren aan thuis.

Tot over dertien dagen vanaf Schiphol, of viertien dagen vanuit een warm, stinkend Kuala Lumpur!

XxX Kirsten