Ch, ch, ch, changes!

Als ik zo terug kijk op de afgelopen 10 dagen, heb ik echt ontzettend veel meegemaakt. Zo heb ik in 10 dagen tijd bijna 3000 km gereden. Ben ik van het stadsleven, naar absolute wildernis gegaan, van home- en jobless, naar live-in nanny. Om bij het begin te beginnen.

Na de vorige blog stond er nog een trip naar de gevangenis op het programma, deze was volledig ondergronds. We gingen namelijk de watertunnels bekijken die de veroordeelden zelf moesten uitgraven om water tot hen beschikking te krijgen. Deze tunnels zijn een km lang en liggen zo'n 20 meter onder de gevangenis. In de tunnels is het zo donker dat je geen hand voor ogen ziet. Dit is vrij normaal in grotten, omdat er op sommige punten helemaal geen zonlicht is, waardoor je ogen niet kunnen wennen aan het donker.

Op woensdag en donderdag had ik niet zo gek veel te doen en op vrijdag begon ik mijn trip naar Kalbarri National Park. Een vriend van survival woont daar op dit moment en die had me uitgenodigd om een paar dagen langs te komen. Kalbarri ligt zo'n 600km ten noorden van Perth en met de toeristische route doe je daar zo'n 200km langer over. Eenmaal aangekomen was er dan ook niet meer zoveel te doen dan eten en lekker te gaan slapen.

Op zaterdag besloten Bart en ik het park in te gaan en een wandeling te maken. De zon scheen en de voorspelde temperatuur was 33 graden. Top omstandigheden dus om lekker te klimmen, te ploeteren en te klouteren voor 10 km lang. Na 4 km begon ik al last te krijgen van een zonnesteek (kippenvel) en tegen de tijd dat ik eindelijk weer bovenop de berg was kon je me bijna opvegen (nog steeds kippenvel, hoge hartslag, hoge ademhaling en een portie misselijkheid waar je u tegen zegt). Maar na een korte pauze en een lunch ging het eigenlijk allemaal wel weer. Zo lang ik uit de zon bleef tenminste.

De andere dagen dat ik er was, was Bart aan het werk en dus ging ik Kalbarri en Shark Bay op eigen houtje verkennen. Met de zonnesteek nog ik mijn achterhoofd leek het me niet verstandig om heel veel actiefs te doen en dus is er nog genoeg dat ik niet gezien heb, als ik besluit nog een keer naar het noorden te gaan.

Gisteren heb ik de lange tocht weer terug gemaakt. Zonder de toeristische route ging het toch allemaal een stuk sneller, desalniettemin nog steeds vermoeiend en eindigde ik op de College waar ik vorig jaar woonden om een heerlijk Koningsdagmaal te verorberen. Ik moest wel eerst uitleggen wat Koningsdag was, maar ook hier geld als er drank in het spel is, doen mensen maar al te graag mee.

Vandaag ben ik dan begonnen als au pair. Ik heb de jongens net naar footy (australian football) gebracht en ga ze zo weer ophalen en dan zit mijn eerste werkdag er eigenlijk al weer op. Zo valt het toch allemaal wel weer mee :).

XxX