In the Desert You Can Remember Your Name

Het is er dan eindelijk van gekomen. Rijden in Australië. Het was even onzeker of ik wel zou kunnen rijden omdat ik geen €35,- betaald heb voor een internationaal rijbewijs (dit houdt letterlijk in dat ze de woorden die in het Nederlands op het plasticje staan vertalen van het Nederlands naar het Engels). Gelukkig deden ze daar helemaal niet moeilijk over en dus konden we zo de weg op rijden. Francesco (de Italiaan) reed het eerste stuk en dat was wel een beetje met gevaar voor eigen leven meerijden. De constante herinnering dat we hier aan de LINKERkant rijden en dat hij moest oppassen voor de stoepranden, zorgden wel een voor veel hilariteit en angstzweet. Na het doen van de boodschappen was het aan mij om ons weer veilig thuis te brengen. Al zelfverzekerd zette ik de auto in drive (het is een automaat), om me vervolgens te herinneren dat je met drive alleen vooruitgaat en ik toch achteruit moest om het parkeervak uit te komen. Gelukkig zijn we all-risk verzekerd.

De afgelopen dagen waren stil maar vooral gezellig. Doordag het pasen is, zijn de meeste Tommy-bewoners op vakantie of terug naar hun ouders, wat er voor zorgt dat er maar een handjevol bewoners achter zijn gebleven. Met hen spelen we vooral spelletjes en proberen we de gehele dinertijd in de eetzaal te blijven. Er wordt eigenlijk veel meer gekletst dan normaal, wat het voor iedereen een stuk gezelliger maakt.

Gisteren ben ik samen met Patrick naar de Pinnacle Desert geweest. Dit stukje woestijn staat vol met kalkstenen rotsen. Sommigen zijn heel klein, anderen zijn twee meter hoog. Het is best wel bijzonder om te zien - de foto's zijn ongetwijfeld prachtig, maar het is niets vergeleken met de woestijn in het echt. Na het rondje rotsen kijken, hebben we geluncht in Cervantes om vervolgens weer aan de 200km lange weg terug te beginnen.

Onderweg heb ik heel veel kangoeroes gezien. Helaas, waren deze kangoeroes in tegenstelling tot de vele vliegen in de woestijn, niet meer in leven. Het is best wel schokkend om de aangereden kangoeroes aan de kant van de weg te zien liggen. Ik hoop ook heel erg dat er de komende dagen geen eentje op onze voorruit belandt, want volgens mij schrik je je echt dood en durf je daarna nooit meer te rijden.

Gelukkig hebben Francesco en ik afgesproken dat ik vooral in de steden rijd en hij op de snelwegen :D. Perfecte deal vond ik zo!

Tot later!! XxX